โดยทั่วไปแบ่งออกเป็น3ประเภท การแสดงวรรณคดีโบราณ งานช่างฝีมือโบราณ การต่อสู้ วิถีแห่งศิลปะได้ให้ความสำคัญกับเทคนิคควบคู่ไปด้วยพร้อมกับการฝึกฝนปฎิบัติทางด้านจิตวิญญาณที่ว่าด้วยรูปแบบธรรมเนียมมารยาท ศีลธรรม ศีลธรรมจรรยาที่อยู่ในส่วนลึกของศิลปะ และศิลปะการแสดง

การฝึกฝนวิถีแห่งศิลปะนั้นไม่ใช่แค่ที่สำนักหรือโรงเรียนเท่านั้น ยังสามารถฝึกฝนได้ตามสถานที่ที่ใช้ชีวิตประจำวัน
ทั่วไปได้ โดยจะให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์กับอาจารย์ การให้ความสำคัญกับมารยาท และการให้ความสำคัญต่อการเข้าหาผู้อื่นด้วย ความอ่อนโยน และสิ่งสุดท้ายคือ การตั้งเป้าหมายที่จะพัฒนาวิถีแห่งศิลปะ และสืบทอดสู่คนรุ่นหลัง

คาบุกิที่มีประวัติยาวนานถึง 400 ปี ซึ่งแสดงโดยผู้ชายที่รับบทแสดงทั้งหมด แม้กระทั่งแต่งตัวเป็นแบบผู้หญิงและสวมใส่ชุดสีฉูดฉาด เครื่องแต่งกายและวิกผมแต่งหน้าเป็นองค์ประกอบสำคัญที่แสดงถึงอายุของบทบาทสถานะทางเพศ โดยส่วนมากจะเป็นเด็กที่เกิดในบ้านนี้ที่ได้รับการสืบทอดต่อซึ่งจะได้รับการฝึกฝน และได้ขึ้นแสดงบนเวทีตั้งแต่อายุประมาณ 3-4 ขวบ

งานฝีมือแบบโบราณมีรูปแบบที่หลากหลายอย่างเช่น ตัวอักษร บทกวี สถาปัตยกรรมและอื่นๆ เทคนิคที่ได้เรียนรู้ในตำราก็จะถูกส่งจากปากต่อปาก จากอาจารย์ไปยังลูกศิษย์ นอกจากนี้ยังขึ้นอยู่กับเทคนิคที่ใช้ฝึกฝนซึ่งใช้เวลานานนับปี ถึงในปัจจุบันจะเป็นชิ้นงานที่ผลิตโดยเครื่องจักรเป็นหลัก แต่ช่างที่ทำชิ้นงานด้วยมือทีละชิ้นทีละชิ้น
ก็ยังคงมีค่าอยู่

ยูโดมีความหมาย “การต่อสู้อย่างสุภาพ” ซึ่งเป็นกีฬาที่นิยมในต่างประเทศและยังได้ถูกบรรจุลงในการข่งขันกีฬาโอลิมปิกด้วย เอกลักษณ์ของยูโดม่ใช่เพียงการเคารพคู่ต่อสู้เท่านั้น ยูโดสามารถที่จะทำให้ความเป็นมนุษย์สูงขึ้นด้วยการช่วยเหลือ ให้ความร่วมมือซึ่งกันและกัน

แนวคิดแบบวิถีแห่งศิลปะนั้นได้กลายเป็นสากล ศิลปะการต่อสู้มีไปทั่วโลก การเรียนการสอนขึ้นอยู่กับประเทศและวัฒนธรรมประเทศนั้นๆ อย่างการจัดดอกไม้(อิเคะบะนะ) เป็นอีก1วิธีที่สามารถเรียนรู้วิถีแห่งศิลปะได้ โดยมีการเปิดสอนให้ทดลองเรียน 1 วัน เปิดเป็นจำนวนมากเพื่อวัตถุประสงค์ในการสืบทอดประเพณีร่วมสมัย นอกจากนั้นในปัจจุบันยังมีการเปิดสอนการจัดดอกไม้แบบสมัยใหม่เพื่อความสวยงามยิ่งขึ้นอีกด้วย

*Unauthorized reproduction is prohibited.